چرا زود ناامید می شویم؟ ( داشتن باور شکست )

• مقدمه

در مسیر زندگی یکی  از حس هایی که معمولا آن را زیاد تجربه می‌کنیم، احساسی است به نام ناامیدی. این احساس بسیار مخرب است و مانع حرکت ما می شود. چراکه لازمه ی موفقیت داشتن امید است. در این مقاله به این موضوع می پردازیم که چرا ناامید می شویم و چگونه می توان امید را در خود زنده نگه داشت.

• طرح بحث: ناامیدی چیست؟

ناامید شدن نوعی احساس است که مانع تلاش کردن می شود. نا امیدی یک پیغام ازسطح ضمیرنا خودآگاه است که مدام می گوید: تمام شد، ادامه نده، دیگر نمی شود، بی فایده است و … . معمولا  پس از کمی تلاش، زمانی که به نتایج ایده آل خود نرسیم و با چند مانع برخورد کنیم، یا اگر کمی مسیر طولانی تر از آن چیزی باشد که فکرش را می کردیم، معمولا دچار احساس ناامیدی می شویم.

چرا ناامید می شویم؟

اما واقعا چرا؟ چرا خیلی زود امید خود را از دست می دهیم؟  یک کودک را در نظر بگیرید. زمانی که می خواهد راه رفتن یاد بگیرد، بار ها و بارها زمین می خورد، دردش می آید و گریه می کند، اما دوباره با ذوق و شوق بلند می شود. تحقیقات نشان داده اند که یک کودک به طور میانگین بارها و بارها زمین می خورد تا راه رفتن را یاد بگیرد. این درحالی است که ما آدم بزرگ هامعمولا بعد از 2 یا 3 بار زمین خوردن، نا امید می شویم و دست از کار می کشیم.

تفاوت ما با کودک در چیست؟ چرا او اینقدر راحت به مسیر خود ادامه می دهد و نسبت به این زمین خوردن ها بی تفاوت است؟

جواب اول این است که کودک، بدون اهمیت به حرف های ما ( مواظب باش زمین نخوری و … )، فقط می خواهد با ذوق و شوق، راه رفتن را مثل ما آدم بزرگ ها تجربه کند.

جواب دوم این است که او زمین خوردن ها را خیلی زود فراموش می کند. در حالی که چند لحظه ی قبل از شدت درد گریه می کرد، راحت از جای خود بلند شده و به حرکت ادامه می دهد.

پاسخ سوم که از همه مهمتر است، این است که او اصلا اعتقادی به شکست نداشته و در واقع هیچ مفهوم یا تعریفی در این زمینه ندارد.

چرا به شکست اعتقاد داریم ؟

حال سوالی که مطرح می شود این است که ما چرا به شکست اعتقاد داریم و زود نا امید می شویم؟ ما هم زمانی کودک بودیم، پس چرا امروز با اینکه به ظاهر خیلی بزرگ تر شده ایم، به لحاظ ذهنی تا این حد ضعیف و ناتوان شده ایم؟

بزرگترهای ما بارها به ما گفته اند که مواظب باش زمین نخوری، تو همیشه خراب می کنی، اگر نشد چه و … .

در واقع آنها بدون اینکه خود بدانند، مفهوم شکست را برای ما ایجاد و پررنگ کرده اند و ما را جوری برنامه ریزی کرده اند که با چند بار زمین خوردن خیلی زود ناامید و دلسرد  شویم.

راه حل چیست؟

ذوق رسیدن به هدف را در خود ایجاد کنید. هر چه ذوقتان بیشتر باشد خیلی کمتر احساس ناامیدی می کنید. بدون توجه به شکست و یا رسیدن ، به مسیر خود ادامه دهید. نتیجه را رها کنید و از مسیر لذت ببرید درس را برای درس بخوانید نه نمره .

همیشه باید جوری رفتار کنید که انگار به هدف رسیده اید. جوری راه بروید و حرف بزنید که انگار خیلی وقت است که به هدف رسیده اید. باید زمین خوردن ها را خیلی زود فراموش کنیم و فقط از آنها درس بگیریم. همه ی آدم های موفق بارها زمین می خورند ولی خیلی زود بلند می شوند.

یادتان باشد زمین خوردن جزئی از مسیر بوده و کاملا طبیعی است. روش های خود را تغییر دهیم و با تمام توان به سمت اهدافمان حرکت کنیم. اگر می بینید روشتان جواب نمی دهد به جای ناامید شدن روشتان را عوض کنید. من می توانم را باور کنید.

یادمان باشد که حتی فکر کردن به شکست هم ممنوع است.

• نتیجه گیری

یکی از حس هایی که  در مسیر زندگی زیاد تجربه می کنیم، نا امیدی است. معمولا پس از کمی تلاش، زمانی که به نتایج ایده آل خود نرسیم، دچار نا امیدی می شویم.

یادمان باشد اگر مغز کلمه ای را نداند یا نشنیده باشد، اصلا قادر به درک آن نیست. احساس شکست برای ما بسیار مخرب است و مانع موفقیت ما می شود. پس یک بار برای همیشه کلمه ی شکست را دور بریزید.

همیشه باید ذوق رسیدن به هدف را داشته باشید و به مسیر خود  ادامه دهید. اگر اعتماد به نفس داشته باشید، کمتر دچار نا امیدی می شوید.

امیدوارم خود و وموفقیتتان را باور کنید

 دوست و همراه همیشگی شما

 رامین لوزانی